Μετά την νίκη της στο Βόλο, και μολονότι η ΑΕΚ ήταν 4 βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό, η Ενωση ήταν για μια εβδομάδα πρωταθλήτρια Ελλάδας – εννοώ πως για τους περισσότερους δεν ήταν απλά θέμα χρόνου το να ξεπεράσει τον ΠΑΟ, αλλά το να κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα. Στην σαφώς υπερβολική αυτή εκτίμηση έπαιζε ρόλο η εικόνα των δυο πρωτοπόρων. Ο Παναθηναϊκός είχε δεινοπαθήσει να γλυτώσει την ήττα από τον ΟΦΗ, η ΑΕΚ στο Βόλο έκανε επίδειξη δύναμης. Αλλά για να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα χρειάζεται κάτι που δεν έχει να κάνει με εντυπώσεις: αυτό που είναι απαραίτητο είναι οι βαθμοί. Η ΑΕΚ σε μια χρονιά που παίζει καλό ποδόσφαιρο έχει χάσει πολλούς. Κι αν δεν κερδίσει τον ΠΑΟ την Κυριακή στο γήπεδό της οι πιθανότητες της να τα καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα θα μειωθούν πολύ. Η ήττα της στα Γιάννενα είναι η πιο σκληρή ήττα ομάδας μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα.

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Ανακουφισμένος κι όχι ευχαριστημένος

Στο τέλος του ματς του ΠΑΟ στη Λειβαδιά ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έμοιαζε ανακουφισμένος πιο πολύ κι από ευχαριστημένος: ο ΠΑΟ είχε κερδίσει για πρώτη φορά μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος έχοντας όμως κάνει τη χειρότερη από τις τρεις τελευταίες εμφανίσεις του. Αν με τον Ιωνικό ο ΠΑΟ πέταξε δυο βαθμούς λόγω χαλαρότητας και με τον ΟΦΗ πέταξε άλλους δυο εξαιτίας ενός παράξενου άγχους που χαρακτήρισε εκείνο το βράδυ το παιγνίδι του, στη Λειβαδιά ο ΠΑΟ ήταν κακός  – ισως ο χειρότερος της σεζόν.Δεν είχε ούτε τον απόλυτο έλεγχο του παιγνιδιού, όπως στη Νίκαια, αλλά ούτε και την θέληση, που είχαμε δει με τον ΟΦΗ: απλά βρήκε ένα γκολ με τον Βέρμπιτς στο 34΄ (το μισό ανήκει στον Σπόραρ που έφτιαξε τη φάση) και το μόνο που έκανε στη συνέχεια ήταν να διαχειριστεί αυτό το αβαντάζ μετά κόπων και βασάνων. Χρειάστηκε ο Μπρινιόλι, χρειάστηκε η ψυχραιμία του Σένκεφελντ και του Μάγκνουσον, χρειάστηκε το τρέξιμο του Τσέριν και του Κουρμπέλη που τουλάχιστον κάλυψαν σωστά την άμυνα – οργανωτικά βοήθησαν ελάχιστα. Ο Γιοβάνοβιτς άλλαξε και τον Χουάνκαρ και τον Κώτσιρα, ο Πούχατς θα μπορούσε να έχει κάνει ντεμπούτο με γκολ αν ο Ιωαννίδης δεν χρησιμοποιούσε το χέρι του για να ελευθερωθεί από τον Βήχο, (κάτι που είδε το VAR αλλά όχι και ο διαιτητής Τσακαλίδης), ο Λεβαδειακός πίστεψε στην πιθανότητα να κάνει βαθμό και όλα φυσικά έγιναν πιο δύσκολα για τον ΠΑΟ κι εξαιτίας της διακοπής στο ημίχρονο, όταν στο γήπεδο η κατάσταση έγινε αποπνιχτική καθώς άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα.

Ο Γιοβάνοβιτς δεν μπορούσε να ξέρει την σημαντικότητα της νίκης του ΠΑΟ στο τέλος του αγώνα: συνήθως όταν γεννάνε τα κοκόρια σου το μαθαίνεις τελευταίος. Να δούμε τώρα αν και πως θα καταφέρει να αξιοποιήσει το καταπληκτικό δώρο που του έκανε ο εφτάψυχος ΠΑΣ, που κέρδισε την ΑΕΚ στο άδειο και τιμωρημένο γήπεδο του.

Νίκη κόντρα στη λογική

Η νίκη του ΠΑΣ είναι η μεγαλύτερη που είχε μέχρι τώρα ομάδα στο πρωτάθλημα. Στο πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΣ χτύπησε την ΑΕΚ στη δεξιά της πλευρά εκεί που υπήρχαν ο καλός με τη μπάλα αλλά λίγο ψαρωμένος Φερνάντεζ και ο Σιντιμπέ: και οι δυο κατάφεραν ο 22χρονος Σταύρος Πήλιος να μοιάζει Ρομπέρτο Κάρλος!

Ο Αλμέιδα είχε την κακή έμπνευση να χρησιμοποιήσει δυο παίκτες στην τετράδα της άμυνας που είχαν να παίξουν ενενηντάλεπτο πάνω από πενήντα μέρες (ο Βίντα είδε το μουντιάλ από τον πάγκο κι ο Σιντιμπέ είχε να αγωνιστεί βασικός από τις 9 Νοεμβρίου και το ματς με τον ΟΦΗ). Ο κόουτς της ΑΕΚ έπαιξε με ένα κόφτη (τον Γιόνσον) πράγμα που έδωσε στον ΠΑΣ δυνατότητες κυκλοφορίας της μπάλας και κυρίως χάλασε την επίθεση που είχε απλοποιήσει το ματς στο Βόλο κρατώντας τον Φαν Φέρτ στον πάγκο. Άργησε επίσης να αλλάξει κάτι – στο δεύτερο ημίχρονο αρχικά απλά άλλαξε τις θέσεις του Αραούχο και του Αμραμπατ. Ομως δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του η ήττα.

Από την ΑΕΚ έλειψε η φλόγα: το δεύτερο ημίχρονο της Ενωσης ήταν χειρότερο από το πρώτο και η ένταση του παιγνιδιού της ομάδας δεν ανέβηκε ούτε κι όταν μπήκαν ο Τζούμπερ κι ο Φαν Φερτ, ενώ προσωπικά δεν κατάλαβα και το γιατί της εξόδου του Πινέδα. Στα Γιάννινα η ΑΕΚ έχασε άλλο ένα ματς στο οποίο βρέθηκε πίσω στο σκορ (έχει συμβεί ήδη μια φορά με το Βόλο) και κυρίως έδειξε πως χωρίς χώρους για αντεπιθέσεις κι απέναντι σε μια ομάδα που έπαιξε άμεσο ποδόσφαιρο κι απέφυγε τον πειρασμό του να χτίσει επιθέσεις (γλυτώνοντας και κατά συνέπεια την πίεση των επιθετικών του Αλμέιδα) ήταν μια στατική και προβλέψιμη ομάδα. Οι δυσκολίες στα μετόπισθεν, οι προβλέψιμες αλλαγές παιγνιδιού, οι πολλές σέντρες και το υπερβολικό κράτημα μπάλας από τον Αμπραμπατ στο δεύτερο ημίχρονο θύμισαν την περσινή ΑΕΚ. Για αυτό και η καλύτερη ευκαιρία της μετά τη μείωση του σκορ από τον Αραούχο, ήταν ένα σουτ του Χατζισαφί.   

Βέβαια είναι άδικο να μιλάμε για ήττα της ΑΕΚ σε μια νίκη  που είναι όλη του ΠΑΣ. Η ομάδα του Σταϊκου βρήκε δυο γκολ νωρίς (με τον Ριένστρα στο δεκάλεπτο και τον Μπαλάν στο μισάωρο) και δικαίως διαμαρτύρεται και για ένα πέναλτι που δεν έδωσαν το δίδυμο Φωτιάς – Σιδηρόπουλος για χέρι του Μουκουντί. Αλλά το ματς δεν το έκριναν τα γκολ – το έκρινε η εμφάνιση του ΠΑΣ. Η άμυνα του (με την προσθήκη του Τσιντότα) θύμισε την περσινή, η μεσαία γραμμή του με Τζίνο, Καραχάλιο, Ριένστρα «δάγκωνε» και η επίθεση του με τους Μορέιρα, Μπαλάν και Παμλίδη έμοιαζε ικανή και για τρίτο γκολ: αυτή η επικινδυνότητα της επιθετικής τριάδας έδωσε ανάσες στον ΠΑΣ στο τέλος αφού αρκούσαν μια – δυο αντεπιθέσεις και μερικά κερδισμένα φάουλ για να σπάει ο επιθετικός ρυθμός της Ενωσης. Στην οποία πρώτη φορά φάνηκαν οι απουσίες του Γκατσίνοβιτς, του Ελιάσον, του Μάνταλου και κυρίως του Ρότα και του Σιμάνσκι που θα ήταν χρήσιμοι κυρίως ανασταλτικά.

Όταν δεν δέχεται γκολ

Η καλή δουλειά ανασταλτικά έδωσε στον Ολυμπιακό μια δεύτερη σερί νίκη: γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως λίγες ομάδες μπορεί να αντέξουν στην πίεση του Ολυμπιακού του Χάμες, του Φορτούνη και του Μπιέλ– όσο παράξενο κι ανορθόδοξο κι αν είναι το σύστημά του με τα τρία δεκάρια για το ελληνικό πρωτάθλημα μιλάμε.

Για τρίτο σερί ματς (μετά από αυτά με τον ΠΑΣ και τον Αστέρα Τρίπολης) ο Ολυμπιακός προηγείται με 2-0 στο ημίχρονο με γκολ που προκύπτουν από σπουδαίες εμπνεύσεις και ωραίες εκτελέσεις, χωρίς μάλιστα να υπάρχει προηγουμένως κάποιου είδους τρομερή πίεση στον αντίπαλο. Χθες ήταν ο Μπακαμπού, που από τη σούπερ κάθετη του Χουάνκ κάνει το 1-0 στο 34΄ κι έξι λεπτά αργότερα ο Φορτούνης ζωγραφίζει το 2-0 με ένα γκολ από τα δικά του – όλα απλά και διαδικαστικά. Η διαφορά των παιγνιδιών που ο Ολυμπιακός κέρδισε, σε σχέση με αυτό στα Γιάννινα, είναι η άμυνά του: η επιστροφή του Παπασταθόπουλου δίνει σιγουριά και στον Ντόι, ενώ χθες ήταν καλό και το ντεμπούτο του Ροντινέι, που φάνηκε στρωτός ποδοσφαιριστής.

Αν ο Ολυμπιακός δεν κινδυνεύει στα μετόπισθεν, ακόμα και τα νεκρά του διαστήματα στην επίθεση (οι στιγμές που όλοι ψάχνουν ντρίπλες, ξεχνούν συμπαίκτες και κάνουν τακουνάκια) δεν είναι πρόβλημα – πάντα βέβαια απέναντι σε ομάδες που δεν μπορούν να κρατήσουν στοιχειωδώς τη μπάλα όπως χθες ο Ιωνικός.

Και το χθεσινό ματς (αρκεί να δείτε τις αλλαγές του Μίτσελ) είναι απόδειξη της προσπάθειας του προπονητή να έχει ευχαριστημένες τις μεγάλες φίρμες: μετά την διαμαρτυρία του για την αλλαγή στο ματς με τον Αστέρα ο Χάμες έμεινε στο γήπεδο παρότι δεν ήταν στην καλύτερη βραδιά του, ενώ ο Μίτσελ έδωσε και χρόνο στον Ελ Αραμπί αποσύροντας τον Μπακαμπού που πανικόβαλε την άμυνα του Ιωνικού ουκ ολίγες φορές. Ο Μίτσελ είπε στο τέλος ότι οι νίκες αυτές μεγαλώνουν την αυτοπεποίθηση της ομάδας – και παραδόξως μου φάνηκε ότι μίλησε για την δική του αυτοπεποίθηση (λέω παραδόξως γιατί ο Ισπανός δεν έχει συνήθως τέτοια προβλήματα).

Σήμερα ΠΑΟΚ - Αρης

Χθες είχαμε και μια ακόμα ισοπαλία του ΟΦΗ (αυτή τη φορά με το Βόλο) από αυτές που θα ξεχαστούν γρήγορα. Σήμερα είναι στο πρόγραμμα τα ματς Αστέρας – Λαμία και Παναιτωλικός – Ατρόμητος, αλλά τα μάτια όλων είναι στο ΠΑΟΚ – Αρης με τον γηπεδούχο να έχει πιο μεγάλο κίνητρο. Κερδίζοντας θα είναι κι αυτός δέκα βαθμούς μακριά από τον ΠΑΟ. Αλλά την Κυριακή υπάρχει το ΑΕΚ – ΠΑΟ. Και το να κερδίσουν και οι δυο ομάδες δεν γίνεται…